نمی دانم خوب من

.
نمی دانم خوبِ من...
یادت هست...
زنانگیت را نوشیدم...
و در چشیدنِ طعمِ ترش تنت... حواسم سوخت...
یادت هست....
از سر انگشتانت...
تا شهدِ لبانت...
دریا شدم و موّاج و رقص کنان
بر اندامِ ظریفت پیچیدم....
.
باور کن...
هزار بار تو را بوییدم...
و تمامت را که نفس شده بود..
به رگ‌هایم سپردم...
در بسترم جاری شدی...
و همچون زمینی خشک تو را بلعیدم...
.
نمی دانی...
پروانه های لبم
بر غنچه های لبانت نشستند...
و شهدِ شیرینت را نوشیدند...
و من...
از مرزهای بیکرانِ تو گذشتم...
در هم تنیدیم...
و دست‌های اندوه را به بَند کشیدیم...
تو در هم آغوشی من غرق شدی...
.
و یادم هست...
لرزیدی و بارها لرزیدی...
و من...
چون نسیم تو را خواندم و زمزمه ات کردم...
تا تو آرام بگیری. ... چه مستانه صدایم کردی...
و چه عاشقانه در گرمی...
به آغوشم کشیدی...
قطراتِ دریای جوشانِ مردانگی ام...
کویرِ تنت را سیراب می کردند...
و در شُر شرِ عرق ریزِ عشق و جنون
گل‌های خواهش روییدند...
ما صدای خواهش را شنیدیم...
و در عریانی آن لحظه های ناب...
یکی شدیم...
.
آری خوبِ من...
این است داستان عشق و جنون
که مرزی برایش نیست...
. #