ادب

ادب، ظرف ادراک

همانطور که برای دریافت غذا و اشیای مورد نیاز خودمان نیازمند اعضائی چون دست و دهان و پاها هستیم و برای حفظ آن نیازمند بدن و شکم هستیم یعنی محتاج اعضای دریافتن و ظرف داشتن می باشیم. جهت دریافت و برداشت و حفظ معنویات هم نیازمند ابزار و ظرفی هستیم که آن ادب است.

براستی که آدم بی ادب هرگز بزرگ نمی شود حتی اگر فیلسوف شود. از طریق ادب وجود خود را آماده دریافت و حفظ معنا از جهان می کنیم. ادب، ظرف ادراک بشر است و لذا آدم های بی ادب هرگز نه در مدرسه و نه در جامعه و نه در کل زندگی هیچ نمی آموزند و هیچ نمی فهمند و آموزه های جبری را هم نمی توانند حفظ کنند.

ادب شرط اول هر تعلیم و تربیتی است. رشد معنوی بشر تماماً مدیون ادب اوست. انسان هر چه با ادب تر، متواضع تر و خاشع تر باشد در قبال معنا و علم، پذیراتر است. آدم بی ادب مثل یک کاسه واژگون است که هیچ چیزی دریافت نمی کند. وجود خود را در موضع ادب قرار دادن مثل تبدیل وجود به یک کاسه خالی است که آماده پذیرش و دریافت می باشد. و ادب ظاهری و رفتاری و گفتاری هم مقدمه ادب باطنی است.

بی ادبی همواره مترادف حماقت است و اگر دوران ما غرق در جنون و حماقت است بواسطه فقدان ادب در خانواده ها و مدارس است. فقدان ادب در والدین و معلمین.

از کتاب ؛دائرةالمعارف عرفانی جلد اول
تألیف :«استاد علی اکبر خانجانی»