آخر اسیرت کرد این دنیای اشرافی

آخر اسیرت کرد، این دنیای اشرافی
دکتر شدی و فکر کردی قله‌ی قافی

دکتر شدی، اما چرا دردی نمی‌بینی؟
باشد! در این هذیان رهایم کن، هوالشافی

می‌دانم آخر می‌پری از بام من، وقتی
نه دام خوبی دارم و نه دانه‌ی کافی

بس ناجوانمردانه سرد است این هوا، آری
وقتی زمستان است و تو شالی نمی‌بافی

داری جهانی را که با هم خالقش بودیم،
یک‌باره ویران می‌کنی، خیلی بی‌انصافی!

آیینه ام، می‌بینم آن روزی که با حسرت،
#در_شهر می‌گردی به دنبال دل صافی

من مثل یک بازنده، خواهم رفت و می‌دانم
داری برای بازی‌ات، بازیچه ی کافی

در شعرهایم ماندگارت کرده‌ام اما
کافی‌ست دیگر، می‌روم دنبال صرافی