راکد نمان!

آب اگر بماند، می‌گندد. انسان هم.
آفریده شدیم برای رفتن، برای شدن. سکون، مرگِ تدریجیِ روح است. ما را برای بی‌نهایت ساخته‌اند و مسافرِ بی‌نهایت، هیچ‌وقت کوله‌اش را زمین نمی‌گذارد.
حسین -که درود خدا بر او باد- می‌توانست در مدینه بماند؛ کنار قبر جدش. می‌توانست در مکه بماند؛ در اَمن‌ترین نقطه‌ی زمین. اما نماند.
وقتی دید چشمه‌ی دین دارد به یک مرداب تبدیل می‌شود، او خودش تبدیل به رود خروشان شد. حج را نیمه‌تمام گذاشت تا حجی بزرگتر را کامل کند. از مکه بیرون زد، نه برای فرار، که برای ساختن.
مقصدش کوفه نبود؛ مقصدش اصلاح بود.
او آمده بود تا ابدی شود. حرکت کرد تا به همه‌ی ما در تمام تاریخ بگوید: زندگی حسینی یعنی همین؛ یک حرکت دائمی برای بهتر شدن، برای رشد کردن، برای زلال ماندن.
محرم، ماهِ بستنِ کوله‌پشتی‌هاست. ماهِ دل به جاده زدن و راکد نماندن.

پ.ن: نگاره ثبت شده در تابستان ۱۴۰۳، نیر
#محرم #امام_حسین #حرکت #رشد #هجرت