🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_هشتم
#بخش_دوم
موهایش را با دست پشت گوش مے اندازد و میگوید:بشین تا بیام!
سرم را تڪان میدهم و بہ دانہ هاے برف خیرہ میشوم.
این حس و حال مزخرف چیست؟!
من ڪہ مے مُردم براے برف بازے و شیطنت!
پوفے میڪنم و آخرین تڪہ ے لواشڪم را میخورم.
چند دقیقہ میگذرد،مادرم همانطور ڪہ با زحمت صندلے چوبے اے را مے آورد میگوید:بڪش ڪنار ڪہ اومدم!
ڪنجڪاو بہ حرڪاتش نگاہ میڪنم،روسرے اش را مرتب سر ڪردہ و در تلاش است صندلے را از چهارچوب در رد ڪند.
بہ سمتش مے روم و میگویم:بدہ من.
صندلے را از دستش مے ڪشم،نفس نفس زنان میگوید:دَ...ستت...درد نڪنہ!
دوبارہ بہ داخل خانہ برمیگردد.
صندلے را ڪنار صندلے ام میگذارم و دوبارہ مے نشینم.
_بہ بابات گفتم تو این هوا نرو سرڪار اما گوش نڪرد.
چیزے نمیگویم.
_مے شنوے آیہ؟!
بلند میگویم:بلہ!
حال و حوصلہ ے حرف زدن هم ندارم.
صدایش نزدیڪ میشود:پس چرا هیچے نمیگے؟!
سینے بہ دست وارد حیاط میشود،داخل سینے دو لیوان بزرگ با محتویات قرمز رنگ گذاشتہ.
ابروهایم را بہ هم نزدیڪ میڪنم:اینا چیہ؟!
ڪنار مے نشیند و یڪے از لیوان ها را بہ دستم مے دهد:آب انار!
مے خندم:بہ خودم رفتیا!
نیشگون آرامے از لپم میگیرد و میگوید:تو بہ من رفتے!
جرعہ اے از آب انار مے نوشم،دانہ ے برفے خودش را داخل محتویاتش حل میڪند.
مادرم همانطور ڪہ لیوان را از لبانش جدا میڪند میگوید:گاهے فڪر میڪنم اگہ بابام بود هیچوقت با پدرت ازدواج نمیڪردم!
متعجب نگاهش میڪنم و میگویم:یعنے چے؟!
لبخند تلخے لبانش را فرم میدهد:اخلاق بابام با اخلاق بابات صد و هشتاد درجہ فرق داشت! عمرا منو بہ بابات میداد یا خودم رضایت میدادم.
قضیہ جالب میشود!
تا حالا این ها را نگفتہ بود.
_پس چرا با بابا ازدواج ڪردے؟!
نگاهش را بہ بارش برف مے دوزد و جرعہ اے آب انار مے نوشد:نمیخواستم سر بار برادرام باشم!
قبل از اینڪہ بخواهم بیست سوالے راہ بے اندازم خودش میگوید:شونزدہ سالم بود بابام فوت ڪرد،من شدم توپ!
یہ هفتہ خونہ ے این داداش،یہ هفتہ خونہ ے اون داداش!
نہ اونا راحت بودم نہ من!
این را مے دانم ڪہ وقتے خیلے ڪوچڪ بودہ مادرش را از دست دادہ.
_این خالہ بازیا رو دوسال بیشتر نتونستیم تحمل ڪنیم،خواستگار داشتما اما داداشام میگفتن مصطفے بهترہ،مومنہ،خانوادہ دارہ و دستش بہ دهنش میرسہ.
یڪ چیزے در چشمانش مے درخشد،اشڪ!
اما بروز نمے دهد.
مُرَدد مے پرسم:بہ همین راحتے؟!
لب میزند:از اینم راحت تر!
_خواستگاراے دیگہ ت چے؟
مے خندد:الڪے بگم پسر شاہ بودن یا راستشو بگم؟!
لبانم بہ خندہ باز میشود.
_مالے نبودن!
_مامانتوام بلدیا!
دستم را دور گردنش مے اندازم و با شیطنت مے پرسم:عاشق چے؟! عاشق نشدے؟!
چشمانش رنگ غم میگیرد اما با عصبانیت ساختگے میگوید:ازم آویزون نشو! بهت رو دادما!
چشمڪ میزنم و میگویم:پس یہ چیزے هست!
میخواهد بلند شود ڪہ سریع دستش را میگیرم:مامان جونہ آیہ بگو! داستان داشت قشنگ میشد!
_قسم ندہ!
با دست آرام روے گونہ ام میزنم:آیہ بمیرہ!
لبانش را روے هم مے فشارد و با دست روے سرم میڪوبد:لال شے!
بلند بلند میخندم،ابراز محبت و نگرانے اش مرا ڪشتہ!
گونہ اش را مے بوسم و میگویم:آخہ من فداے این محبت خاصت بشم!
چیزے نمیگوید،خودم را لوس میڪنم:مامانے بگو دیگہ!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_هشتم
#بخش_دوم
موهایش را با دست پشت گوش مے اندازد و میگوید:بشین تا بیام!
سرم را تڪان میدهم و بہ دانہ هاے برف خیرہ میشوم.
این حس و حال مزخرف چیست؟!
من ڪہ مے مُردم براے برف بازے و شیطنت!
پوفے میڪنم و آخرین تڪہ ے لواشڪم را میخورم.
چند دقیقہ میگذرد،مادرم همانطور ڪہ با زحمت صندلے چوبے اے را مے آورد میگوید:بڪش ڪنار ڪہ اومدم!
ڪنجڪاو بہ حرڪاتش نگاہ میڪنم،روسرے اش را مرتب سر ڪردہ و در تلاش است صندلے را از چهارچوب در رد ڪند.
بہ سمتش مے روم و میگویم:بدہ من.
صندلے را از دستش مے ڪشم،نفس نفس زنان میگوید:دَ...ستت...درد نڪنہ!
دوبارہ بہ داخل خانہ برمیگردد.
صندلے را ڪنار صندلے ام میگذارم و دوبارہ مے نشینم.
_بہ بابات گفتم تو این هوا نرو سرڪار اما گوش نڪرد.
چیزے نمیگویم.
_مے شنوے آیہ؟!
بلند میگویم:بلہ!
حال و حوصلہ ے حرف زدن هم ندارم.
صدایش نزدیڪ میشود:پس چرا هیچے نمیگے؟!
سینے بہ دست وارد حیاط میشود،داخل سینے دو لیوان بزرگ با محتویات قرمز رنگ گذاشتہ.
ابروهایم را بہ هم نزدیڪ میڪنم:اینا چیہ؟!
ڪنار مے نشیند و یڪے از لیوان ها را بہ دستم مے دهد:آب انار!
مے خندم:بہ خودم رفتیا!
نیشگون آرامے از لپم میگیرد و میگوید:تو بہ من رفتے!
جرعہ اے از آب انار مے نوشم،دانہ ے برفے خودش را داخل محتویاتش حل میڪند.
مادرم همانطور ڪہ لیوان را از لبانش جدا میڪند میگوید:گاهے فڪر میڪنم اگہ بابام بود هیچوقت با پدرت ازدواج نمیڪردم!
متعجب نگاهش میڪنم و میگویم:یعنے چے؟!
لبخند تلخے لبانش را فرم میدهد:اخلاق بابام با اخلاق بابات صد و هشتاد درجہ فرق داشت! عمرا منو بہ بابات میداد یا خودم رضایت میدادم.
قضیہ جالب میشود!
تا حالا این ها را نگفتہ بود.
_پس چرا با بابا ازدواج ڪردے؟!
نگاهش را بہ بارش برف مے دوزد و جرعہ اے آب انار مے نوشد:نمیخواستم سر بار برادرام باشم!
قبل از اینڪہ بخواهم بیست سوالے راہ بے اندازم خودش میگوید:شونزدہ سالم بود بابام فوت ڪرد،من شدم توپ!
یہ هفتہ خونہ ے این داداش،یہ هفتہ خونہ ے اون داداش!
نہ اونا راحت بودم نہ من!
این را مے دانم ڪہ وقتے خیلے ڪوچڪ بودہ مادرش را از دست دادہ.
_این خالہ بازیا رو دوسال بیشتر نتونستیم تحمل ڪنیم،خواستگار داشتما اما داداشام میگفتن مصطفے بهترہ،مومنہ،خانوادہ دارہ و دستش بہ دهنش میرسہ.
یڪ چیزے در چشمانش مے درخشد،اشڪ!
اما بروز نمے دهد.
مُرَدد مے پرسم:بہ همین راحتے؟!
لب میزند:از اینم راحت تر!
_خواستگاراے دیگہ ت چے؟
مے خندد:الڪے بگم پسر شاہ بودن یا راستشو بگم؟!
لبانم بہ خندہ باز میشود.
_مالے نبودن!
_مامانتوام بلدیا!
دستم را دور گردنش مے اندازم و با شیطنت مے پرسم:عاشق چے؟! عاشق نشدے؟!
چشمانش رنگ غم میگیرد اما با عصبانیت ساختگے میگوید:ازم آویزون نشو! بهت رو دادما!
چشمڪ میزنم و میگویم:پس یہ چیزے هست!
میخواهد بلند شود ڪہ سریع دستش را میگیرم:مامان جونہ آیہ بگو! داستان داشت قشنگ میشد!
_قسم ندہ!
با دست آرام روے گونہ ام میزنم:آیہ بمیرہ!
لبانش را روے هم مے فشارد و با دست روے سرم میڪوبد:لال شے!
بلند بلند میخندم،ابراز محبت و نگرانے اش مرا ڪشتہ!
گونہ اش را مے بوسم و میگویم:آخہ من فداے این محبت خاصت بشم!
چیزے نمیگوید،خودم را لوس میڪنم:مامانے بگو دیگہ!
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
۷.۴k
۰۱ اردیبهشت ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.