خاک سرده؟!

میدونی یارجان!
امروز که علایم کرونام تشدید شد و مجبور شدم بزنم به دل آنتی بیوتیک...
اون موقعی که وسط حرف زدن با سلاله سرفه هام شروع شد و وسط حرفاش فقط تونستم بگم خداحافظ...
به مرگ فکر کردم...
به اینکه اگه من بمیرم، مرگ من کجای دنیای خدا ممکنه تاثیر داشته باشه؟
به مادرم فکر کردم و خواهرم...
به فاطمه...
سلاله، مطهره، مهسا، مائده و بقیه دخترام...
و بعد به تو...
نه اینکه اولویتم نباشی... نه...
اینکه فکر کنم به تو بعد از مرگم و به این برسم که حتی ممکنه خبردار هم نشی، دردش از درد کرونای الانم بیشتر بود...
واسه همین گذاشتم آخر کار...
میدونی! نمیدونم ترجیح میدم بودنم تو زندگی تو اونقدر رنگ داشته باشه که با شنیدن خبر نبودنم ناراحت بشی...
یا ترجیح میدم که هیچوقت متوجه نشی حتی.
ولی مساله اینه که با وجود همه سختی های زندگی، من حیات رو دوست داشتم همیشه...
و در عین دلبستن به مرگ، هنوزم حیات برام بزرگترین نعمت خداست...
من فقط تو زندگی بد آوردم...
از اولشم سر ناسازگاری داشت دنیا با من...
اینه که یه روز طاقت نیاوردم و گفتم :
یارجان! دعا کن من برم...
من مال این دنیا نیستم...
به مادرم فکر میکنم و خواهرم و دوستام و تو...
و بعد یادم میفته خاک سرده... خیلی سرد...
مثل پیشونی من...
#الهام_جعفری
#ممنوعه
#کرونا