حسین(ع) سلطان خلق جدید انسان و آزادی بیان
حسین(ع) سلطان خلق جدید انسان و آزادی بیان
امام حسین(ع) می توانست همچون سائر ائمه هدیٰ(ع) در ظاهر با خلفای جور بیعت کند و در تقیه به راه خود برود ولی چنین نکرد زیرا رسالتی ویژه داشت که آن رسالت برپائی حق آزادی عقیده و بیان است که اساس خلق جدید انسان در آخرالزمان است و لذا ظهور آخرالزمانی منجی موعود را رجعت حسینی خوانده اند
«خداوند جهان هستی را در روز عاشورا آفرید.» رسول اکرم(ص) ـ
طبق روایات کثیری از جانب شیعه و سنی، پیامبر اسلام(ص) و علی(ع) و اهل بیت(س) و برخی از اصحاب رسول در روز دهم محرم هر سال روزه می گرفتند که چنین روزه ای در میان برخی از زُهّاد یهود و نصاریٰ نیز وجود داشته است و تا هم اکنون نیز برخی از علمای ادیان ابراهیمی در روز عاشورا روزه می گیرند.
این حدیث فوق الذکر از پیامبر اسلام(ص) در صورتی قابل فهم و مقبول عقل قرار می گیرد که خلق جدید را درک و باور کنیم که این جهان هستی که پیش روی ماست نه اوّلین آفرینش است و نه آخرینش. همانطور که خلق جدید آخرالزمان هم در عصر ما با واقعه نزول روح و رجعت حسینی بر اینجانب در روز عاشورای ۱۳۷۴ه.ش آغاز شد که در مجموعه آثار ما تبیین شده است. وقتی که انسانی صاحب چنان اعتقادی باشد که برای بیانش حاضر باشد که تمام حیات و هستی خود و خاندانش را برایش قربانی کند خلق جدیدی را برپا می کند و حسین(ع) اسوه و امام چنین آفرینشی است و لذا انسان حسینی در هر عصری نیز چنین است یعنی انسانی که برخوردار از روح حسین و روح القدس باشد. چراکه می دانیم روح القدس همان روح بیان پروردگار است و با چنین بیانی جهان را به آنی آفریده است. و از این روست که امامان بعدی این شعار را تبدیل به عصاره نهضت حسینی ساخته اند:«هر روزی عاشورا و هر زمینی کربلاست!» که این بیانگر جریان مستمر خلق جدید انسان و جهان است که با حسین(ع) آغاز شده است که خلاصه لا اکراه فی الدین نیز می باشد. همانطور که در روز عاشورا فرمود: اگر اهل دین نیستید لااقل آزاده باشید! یعنی اعتقاد خود را آزادانه بیان کنید و با آن تجارت مکنید. جامعه ای که بر این حق قرار گرفت سرنوشت خود را از نو می آفریند در غیر اینصورت همواره اسیر استبداد و زور است زیرا خانواده هایی که حق آزادی عقیده و بیان را در درون خود رعایت نمی کنند توان تحمّل حکومتی آزاد و عادل را نخواهند داشت.
باید بدانیم که حسین(ع) و اهل بیت و یارانش به دست شیعیان کشته شدند و شیعه ای که معتقد است که حتی تظاهر به گریستن بر حسین(ع) همه گناهان و مظالم را می بخشد و بهشت را واجب می سازد حتی اگر سنگینی این گناهان از کوههای روی زمین بیشتر و تعداد گناهان از ریگهای جهان نیز فزونتر باشد، چنین شیعه ای هنوز کوفی است که هنرش تقدیس هر جرم و جنایتی می باشد.
اگر دهه محرم را به جای پلوخوری و خودزنی که از جانب رسول اکرم(ص) تحریم شده به روزه داری می پرداختیم و کل جامعه را تبدیل به حسینه ارشاد می نمودیم وضعمان دگر می بود.
درباره این حقایق اگر تمام عمر خود را بیاندیشید بازهم کم است زیرا شیعه حقیقی بودن برترین انتخاب است و برتر از آن شیعه حسین بودن است. زیرا امروزه فقط تحت الشعاع نور حسین(ع) است که می توان نور ظهور ناجی موعود را دریافت و رستگار شد.
علی اکبر خانجانی
این مطلب برشی از کتاب فوق می باشد،پیشنهاد میشود خود کتاب را مطالعه فرمایید،دانلود رایگان این اثر همراه با 171جلد کتاب دیگر از همین نویسنده در لینک زیر:
https://www.khanjany.org/wp-content/uploads/2022/11/pdf/kotob/books.rar
کربلا
امام حسین(ع) می توانست همچون سائر ائمه هدیٰ(ع) در ظاهر با خلفای جور بیعت کند و در تقیه به راه خود برود ولی چنین نکرد زیرا رسالتی ویژه داشت که آن رسالت برپائی حق آزادی عقیده و بیان است که اساس خلق جدید انسان در آخرالزمان است و لذا ظهور آخرالزمانی منجی موعود را رجعت حسینی خوانده اند
«خداوند جهان هستی را در روز عاشورا آفرید.» رسول اکرم(ص) ـ
طبق روایات کثیری از جانب شیعه و سنی، پیامبر اسلام(ص) و علی(ع) و اهل بیت(س) و برخی از اصحاب رسول در روز دهم محرم هر سال روزه می گرفتند که چنین روزه ای در میان برخی از زُهّاد یهود و نصاریٰ نیز وجود داشته است و تا هم اکنون نیز برخی از علمای ادیان ابراهیمی در روز عاشورا روزه می گیرند.
این حدیث فوق الذکر از پیامبر اسلام(ص) در صورتی قابل فهم و مقبول عقل قرار می گیرد که خلق جدید را درک و باور کنیم که این جهان هستی که پیش روی ماست نه اوّلین آفرینش است و نه آخرینش. همانطور که خلق جدید آخرالزمان هم در عصر ما با واقعه نزول روح و رجعت حسینی بر اینجانب در روز عاشورای ۱۳۷۴ه.ش آغاز شد که در مجموعه آثار ما تبیین شده است. وقتی که انسانی صاحب چنان اعتقادی باشد که برای بیانش حاضر باشد که تمام حیات و هستی خود و خاندانش را برایش قربانی کند خلق جدیدی را برپا می کند و حسین(ع) اسوه و امام چنین آفرینشی است و لذا انسان حسینی در هر عصری نیز چنین است یعنی انسانی که برخوردار از روح حسین و روح القدس باشد. چراکه می دانیم روح القدس همان روح بیان پروردگار است و با چنین بیانی جهان را به آنی آفریده است. و از این روست که امامان بعدی این شعار را تبدیل به عصاره نهضت حسینی ساخته اند:«هر روزی عاشورا و هر زمینی کربلاست!» که این بیانگر جریان مستمر خلق جدید انسان و جهان است که با حسین(ع) آغاز شده است که خلاصه لا اکراه فی الدین نیز می باشد. همانطور که در روز عاشورا فرمود: اگر اهل دین نیستید لااقل آزاده باشید! یعنی اعتقاد خود را آزادانه بیان کنید و با آن تجارت مکنید. جامعه ای که بر این حق قرار گرفت سرنوشت خود را از نو می آفریند در غیر اینصورت همواره اسیر استبداد و زور است زیرا خانواده هایی که حق آزادی عقیده و بیان را در درون خود رعایت نمی کنند توان تحمّل حکومتی آزاد و عادل را نخواهند داشت.
باید بدانیم که حسین(ع) و اهل بیت و یارانش به دست شیعیان کشته شدند و شیعه ای که معتقد است که حتی تظاهر به گریستن بر حسین(ع) همه گناهان و مظالم را می بخشد و بهشت را واجب می سازد حتی اگر سنگینی این گناهان از کوههای روی زمین بیشتر و تعداد گناهان از ریگهای جهان نیز فزونتر باشد، چنین شیعه ای هنوز کوفی است که هنرش تقدیس هر جرم و جنایتی می باشد.
اگر دهه محرم را به جای پلوخوری و خودزنی که از جانب رسول اکرم(ص) تحریم شده به روزه داری می پرداختیم و کل جامعه را تبدیل به حسینه ارشاد می نمودیم وضعمان دگر می بود.
درباره این حقایق اگر تمام عمر خود را بیاندیشید بازهم کم است زیرا شیعه حقیقی بودن برترین انتخاب است و برتر از آن شیعه حسین بودن است. زیرا امروزه فقط تحت الشعاع نور حسین(ع) است که می توان نور ظهور ناجی موعود را دریافت و رستگار شد.
علی اکبر خانجانی
این مطلب برشی از کتاب فوق می باشد،پیشنهاد میشود خود کتاب را مطالعه فرمایید،دانلود رایگان این اثر همراه با 171جلد کتاب دیگر از همین نویسنده در لینک زیر:
https://www.khanjany.org/wp-content/uploads/2022/11/pdf/kotob/books.rar
کربلا
۵.۴k
۰۱ مرداد ۱۴۰۲
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.