نجابت

از من میشنوید کاری نکنید جان زندگی آدمها به لبشان بیاید و آرزوی مرگ کنند...
از من میشنوید اگر ناامیدی از خدا بزرگترین گناه است، اینکه من و شما باعث ناامیدی آدمها شویم بزرگتر و چه بسا نابخشودنی ترین گناه است...
وقتی در دنیای دیگران ورود میکنید،،، وقتی میشوید پدر، مادر... وقتی میشوید زن یا شوهر،،، وقتی میشوید فرزند یا دوست... کاری نکنید آدمها نبض زندگیشان کند شود...
کاری نکنید بار شوید روی دوششان...
کاری نکنید هر روز با آرزوی مرگ از خواب بیدار شوند...
از من میشنوید همراه باشید...
آدمهای اطرافتان برای زندگی زن یا شوهر، پدر یا مادر، فرزند یا دوست نمیخواهند...
آدمها همراه می‌خواهند...
این دنیای لعنتی به اندازه کافی سخت و دست و پاگیر هست...
شما سخت ترش نکنید...
همراه باشید...
بغض آدمها را بفهمید از ورای لبخندشان...
غم آدمها را از صبح زود بیرون زدنها و شبهای دیر وقت برگشتن... از شیفتهای اضافه... از خوابهای بی وقت... از لبخند مصنوعی روی لبهایشان... از چشمهای پف کرده از اشک... از سیگارهای زیادی... از موهای کوتاه شده بفهمید...
اگر دوستشان دارید باری کم کنید از روی دلشان...
دوستشان دارید همراهشان شوید...
دوستشان دارید زمین و زمان را برای حال دلشان بهم بریزید...
و اگر تنها راه این است که بروید، اگر خودتان بارید، این را پیش از اینکه به زبان بیاورند بفهمید...
آدمها گاهی آنقدر نجابت دارند که هرگز از شما نمیخواهند بروید...
نجابت داشته باشید...
همین...