ﺳﺨﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ…
ﺳﺨﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ…
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﺒﻞ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺧﻼﻗﻨﺪ
ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ
ﺩﺭﺱ ﻭﻣﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ…
ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ، ﺍﺧﻢ ﮐﻨﻢ
ﻭ ﻧﺨﻨﺪﻡ ﺍﺻﻼ
ﺗﺎ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ
ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ…
ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺁﻭﺭﺩﻡ،
ﺩﺭﻫﻮﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻡ...
ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﯽ ﭼﻮﺏ، ﻫﺮﻃﺮﻑ ﻣﯽ ﻏﻠﻄﯿﺪ
ﻣﺸﻖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺟﻠﻮ، ﺯﻭﺩ، ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ !
ﺍﻭﻟﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ،
ﺩﻭﻣﯽ ﺑﺪﺧﻂ ﺑﻮﺩ
ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ...
ﺳﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ...
ﺧﻮﺏ، ﮔﯿﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ !!!
ﺻﯿﺪ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﻭ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﺯﻭﺩ...
ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺸﻖ ﺣﺴﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ،
ﺁﻧﻄﺮﻑ، ﻧﯿﻤﮑﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ
ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺑﭽﻪ؟؟؟
ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎ، ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ...
” ﭘﺎﮎ ﺗﻨﺒﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﺑﺪ ”
" ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺁﻗﺎ، ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ"
” ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ ﺁﻗﺎ ”
ﺑﺎﺯﮐﻦ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ...
ﺧﻂ ﮐﺸﻢ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺮﮐﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺰﻧﻢ
ﺍﻭ ﺗﻘﻼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ
ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺮﺩ...
ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ
ﻫﻖ ﻫﻘﯽ ﮐﺮﺩﻭ ﺳﭙﺲ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ...
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﯿﺪ...
ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺁﺭﺍﻡ، ﺑﯽ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺣﻤﺪﺍﻟﻠﻪ، ﺩﺭﮐﻨﺎﺭﻡ ﺧﻢ ﺷﺪ
ﺯﯾﺮ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ،ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ،
ﺩﻓﺘﺮﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ……
ﮔﻔﺖ : ﺁﻗﺎ ﺍﯾﻨﺎﻫﺎﺵ،
ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺸﻖ ﺣﺴﻦ
ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ، ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺧﻂ ﺑﻮﺩ
ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﺸﺘﻢ
ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﭼﻮﺏ ﺳﺘﻢ، ﺑﺮﺩﻟﻢ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﺳﺮﺧﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻭ، ﺑﻪ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﮔﺮﻭﯾﺪ …..
ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﯾﺪﻡ
ﮐﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ، ﻭ ﯾﮑﯽ ﻣﺮﺩ ﺩﮔﺮ
ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ...
ﺧﺠﻞ ﻭ ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻥ،
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻣﻦ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ
ﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﯾﺎ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ،
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺍ ﺷﺎﯾﺪ
ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ
ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻌﺪِ ﺳﻼﻡ،
ﮔﻔﺖ : ﻟﻄﻔﯽ ﺑﮑﻨﯿﺪ،
ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ”
ﮔﻔﺘﻤﺶ، ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺁﻗﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ؟؟؟
ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻦ ﺧﻨﮓ ﺧﺪﺍ
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻪ
ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺑﭽﻪ ﯼ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ،
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺍ ﮐﺮﺩﻩ
ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺯﯾﺮ ﺍﺑﺮﻭ ﻭﮐﻨﺎﺭﭼﺸﻤﺶ،
ﻣﺘﻮﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ،
ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻤﺶ ﺩﮐﺘﺮ
ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺁﻗﺎ …….
ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﻮﺩﮎ...
ﻏﺮﻕ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺗﺎﺛﺮﮔﺸﺘﻢ
ﻣﻦِ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩﻡ
ﻟﯿﮏ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺧﺮﺩ ﻭﮐﻮﭼﮏ
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺭﺱ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ
ﺑﯽ ﮐﺘﺎﺏ ﻭﺩﻓﺘﺮ ….
ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩﻡ
ﺍﻭ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺰﺭﮒ
ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﺧﺸﻢ، ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺁﻭﺭﺩﻡ
ﻋﯿﺐ ﮐﺎﺭ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ….
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﺍﺩ ﺩﺭﺱ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ...
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺸﻢ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺩﺳﺘﻮﺭﯼ
ﻧﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ
ﯾﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﺻﻼ ﻣﻦ
ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ
ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺎﯾﺪ،
ﮔﺮﻫﯽ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ
ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺮﮔﺰ...
ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺮﮔﺰ...
ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺮﮔﺰ...
#mo30bat
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﺒﻞ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺧﻼﻗﻨﺪ
ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ
ﺩﺭﺱ ﻭﻣﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ…
ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ، ﺍﺧﻢ ﮐﻨﻢ
ﻭ ﻧﺨﻨﺪﻡ ﺍﺻﻼ
ﺗﺎ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ
ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ…
ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺁﻭﺭﺩﻡ،
ﺩﺭﻫﻮﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻡ...
ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﯽ ﭼﻮﺏ، ﻫﺮﻃﺮﻑ ﻣﯽ ﻏﻠﻄﯿﺪ
ﻣﺸﻖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺟﻠﻮ، ﺯﻭﺩ، ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ !
ﺍﻭﻟﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ،
ﺩﻭﻣﯽ ﺑﺪﺧﻂ ﺑﻮﺩ
ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ...
ﺳﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ...
ﺧﻮﺏ، ﮔﯿﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ !!!
ﺻﯿﺪ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﻭ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﺯﻭﺩ...
ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺸﻖ ﺣﺴﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ،
ﺁﻧﻄﺮﻑ، ﻧﯿﻤﮑﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ
ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺑﭽﻪ؟؟؟
ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎ، ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ...
” ﭘﺎﮎ ﺗﻨﺒﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﺑﺪ ”
" ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺁﻗﺎ، ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ"
” ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ ﺁﻗﺎ ”
ﺑﺎﺯﮐﻦ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ...
ﺧﻂ ﮐﺸﻢ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺮﮐﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺰﻧﻢ
ﺍﻭ ﺗﻘﻼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ
ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺮﺩ...
ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ
ﻫﻖ ﻫﻘﯽ ﮐﺮﺩﻭ ﺳﭙﺲ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ...
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﯿﺪ...
ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺁﺭﺍﻡ، ﺑﯽ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺣﻤﺪﺍﻟﻠﻪ، ﺩﺭﮐﻨﺎﺭﻡ ﺧﻢ ﺷﺪ
ﺯﯾﺮ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ،ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ،
ﺩﻓﺘﺮﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ……
ﮔﻔﺖ : ﺁﻗﺎ ﺍﯾﻨﺎﻫﺎﺵ،
ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺸﻖ ﺣﺴﻦ
ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ، ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺧﻂ ﺑﻮﺩ
ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﺸﺘﻢ
ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﭼﻮﺏ ﺳﺘﻢ، ﺑﺮﺩﻟﻢ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﺳﺮﺧﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻭ، ﺑﻪ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﮔﺮﻭﯾﺪ …..
ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﯾﺪﻡ
ﮐﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ، ﻭ ﯾﮑﯽ ﻣﺮﺩ ﺩﮔﺮ
ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ...
ﺧﺠﻞ ﻭ ﺩﻝ ﻧﮕﺮﺍﻥ،
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻣﻦ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ
ﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﯾﺎ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ،
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺍ ﺷﺎﯾﺪ
ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ
ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻌﺪِ ﺳﻼﻡ،
ﮔﻔﺖ : ﻟﻄﻔﯽ ﺑﮑﻨﯿﺪ،
ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ”
ﮔﻔﺘﻤﺶ، ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺁﻗﺎ ﺭﺣﻤﺎﻥ ؟؟؟
ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻦ ﺧﻨﮓ ﺧﺪﺍ
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻪ
ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺑﭽﻪ ﯼ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ،
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺍ ﮐﺮﺩﻩ
ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺯﯾﺮ ﺍﺑﺮﻭ ﻭﮐﻨﺎﺭﭼﺸﻤﺶ،
ﻣﺘﻮﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ،
ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻤﺶ ﺩﮐﺘﺮ
ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺁﻗﺎ …….
ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﻮﺩﮎ...
ﻏﺮﻕ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺗﺎﺛﺮﮔﺸﺘﻢ
ﻣﻦِ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩﻡ
ﻟﯿﮏ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺧﺮﺩ ﻭﮐﻮﭼﮏ
ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺭﺱ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ
ﺑﯽ ﮐﺘﺎﺏ ﻭﺩﻓﺘﺮ ….
ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩﻡ
ﺍﻭ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺰﺭﮒ
ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﺧﺸﻢ، ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺁﻭﺭﺩﻡ
ﻋﯿﺐ ﮐﺎﺭ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ….
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﺍﺩ ﺩﺭﺱ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ...
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﯼ ﺧﺸﻢ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺩﺳﺘﻮﺭﯼ
ﻧﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ
ﯾﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﺻﻼ ﻣﻦ
ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ
ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺎﯾﺪ،
ﮔﺮﻫﯽ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ
ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺮﮔﺰ...
ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺮﮔﺰ...
ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺮﮔﺰ...
#mo30bat
۵۶۶
۲۰ آبان ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۲۷)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.