تو كجايي؟

تو كجايي؟
اينروزهايي كه سرتاسر نياز من بودن با توست، كجايي؟
همين حالا كه يادت افتاده ام بگو ؛ تو هم ياد من ميكني؟
در و ديوار اين خانه يادت هست؟ كجايي كه نقاشي هاي روزهاي تنهايي ام را بر پيكرهء ديوارهاي خانه تماشا كني؟ اينجا ديگر يك خانهء ساده نيست...! تو رفتي، من تنها ماندم، و اينجا نگارخانه اي شد از نقاشي هاي ديوانه وار من بر روي ديوارهايش. هركس مي آيد ، سراغ تو را از او ميگيرم. هيچ كس نمي دانست... پاسخ نقش و نگارهاي دلتنگي ام را ، كه 'تو كجايي' ...؟!
هرجا هستي ؛ باش ! فقط بدان بي خبري از حالت 'ديوانه ام' ميكند. به نگارخانهء من بيا تا بدانم ؛ تو كجايي ؟ تو كجايي؟ تو كجايي؟ تو كجايي؟ تو كجايي ؟ تو كجايي؟ تو كجايي؟ تو كجايي ؟ تو كجايي؟ تو كجايي؟ تو كجايي؟ !!.....
.
.
رو در و ديوار خونه رو نوشتم، تو كجايي، تو كجايي
ندارم از تو نشوني، جز يه دستخط خداحافظي و، طعم جدايي، تو كجايي...؟