دردهای ما فوق بشر را حس کرده بود...

دردهای‌ما‌فوق‌بشر‌را‌حس‌کرده‌بود...
ساعت‌های‌نومیدی،ساعت‌های‌خوشی،
سرگردانی‌و‌بدبختی‌را‌میشناخت!
کمرنگ‌شدن‌رفاقت‌ها‌را‌دیده‌بود‌و‌طعم‌گندِ‌بی‌همدردی‌را‌چشیده‌بود!
از‌کسی‌دیگر‌انتظاری‌نداشت‌و‌آموخته‌بود‌
آدم‌های‌اطرافش‌میایند‌و‌یک‌روزی‌هم‌خاطرات‌و‌حرمت‌ها‌را‌فراموش‌میکنند
و‌کس‌دیگری‌را‌جایگزین‌میکنند:]
او‌درد‌های‌فلسفی‌که‌برای‌توده‌ی‌مردم‌وجود‌خارجی‌ندارد‌میدانست...
ولی‌حالا‌خودش‌را‌بی‌اندازه‌تنها‌و‌گُم‌گشته‌حس‌میکرد!
سرتاسر‌زندگی‌برایش‌مسخره‌و‌دروغ‌بود!
با‌خودش‌میگفت
«از‌حاصل‌عمر‌چیست‌در‌دستم؟...هیچ!»
این‌شعربیشتر‌او‌را‌دیوانه‌میکرد:]"🌙

#به‌وقت‌بی‌خوابی👀
۲۸‌ژوئن‌دو‌هزارُ‌بیستُ‌یک
۲:۴۰دقیقه‌به‌وقت‌طهـران"