سلام یارجان!

سلام یارجان!
امروز روز یازدهم از آغاز بهار است...
راستش را بخواهی اینقدر همه چیز درهم برهم و شلوغ است که اگر از همکارم نپرسیده بودم حتی نمیدانستم امروز چندشنبه است...
شیفتهای شلوغ و بی نظم، خستگی مفرط، درسهای روی هم تلنبار شده، کمبود نیرو...
کار، کار، کار...
تلفنهای پشت سر هم...
گاهی به سرم میزند همه چیز را رها کنم و بروم یک مدتی درویشی...
تنها دغدغه ام غذای شبم باشد...
نه کسی از دلتنگی ها و خستگیهایش برایم حرف بزند، نه کسی برایم کار بتراشد...
حتی این روزها وقت نمیکنم جواب پیامها را بدهم...
خوابم شده دوساعت، دوساعت...
نه اینکه از کار خسته باشم...
نه...
فقط جسمم کشش اینهمه بار روحی را ندارد...
و فقط دلتنگی بار مضاعفی میشود...
کسی هم نیست میانه شلوغ بازار زندگی، گاهی کفر بگویم و او بخندد به خستگیهایم...
مجبورم گاهی اینجا بنویسم... و بغضهایم را روی صفحه کیبورد خالی کنم...
سرت را درد نیاورم...
زندگی افتاده در سرازیری تندی که انتهایش مشخص نیست و من تنها لایی کش چادری اتوبانهای اصفهانم تا هربار دیر نرسم به قرارهایم...
و آخرش هم تأخیر میخورم...
مثل همین الان که باید لباس بپوشم و بزنم به جاده تا گیر ترافیک چمران نیفتاده ام...
#الهام_جعفری
#ممنوعه