پر توقع شده ایم...

پر توقع شده ایم...
آنقدری که ؛ از دیگران توقع داریم همانی شوند که ما میخواهیم..
حواسمان نیست که خودمان هم متقابلاً باید همانی شویم که دیگران میخواهند..
و در اینصورت هیچکس برای خودش زندگی نخواهد کرد....
همه مان میشویم یک مشت ماشین که منتظرند دیگری استارتشان را بزند و به هر سمت که دلش خواست برانَد...
ما یادمان رفته "آدم" باشیم...