تنهایی چیز پری است و همزمان خالی سرخ نیست چون شور نیست

تنهایی چیز پُری است و همزمان خالی. سرخ نیست چون شور نیست. گاهی ارغوانی است. یا آبی با طیف‌های گوناگون. از آبی دامن قدیمی مادر در خوی گرفته تا آبی آسمان. آدم را فرا می‌گیرد و ناگهان پُرش می‌کند. می‌ریزد پشت پلک‌ها، زیر گلو، روی شانه‌ها. پاها شروع می‌کنند به سنگین شدن و موجب می‌شود آدم به عمق برود. آنقدر سنگین می‌شود که نمی‌تواند از فرورفتن سر باز بزند.

#عطیه_عطار_زاده