مثل یک رودخانه خنک آبی رنگ ، خیال ذهنت را پر می کند...

مثل یک رودخانه خنک آبی رنگ ، خیال ذهنت را پر می کند...

خیال تماشای پوست تن کسی که دوستش داری زیر حرکت آرام انگشتهایت...

خیال اینکه نور نرم خورشید پاییز روی پرزهای صورتش وقتی خوابش برده و کتابی نیمه باز روی سینه اش هست که با حرکت آرام نفسها بالا و پایین می رود...

سرفه کردنش در یک عصر زمستانی و نگاه نگران بعدش به تو که می خواهد مطمئنت کند حالش خوب است...

بوسیدنش بی هوا ، به نیت شفای دل زجرناکت ...

خواستنش ...
ترسیدنت از حجم علاقه...
حرف زدن با او، وقتی صدایش خواب و بیدار است، کشدار شدن کلماتش ، خوابیدنش...
ماجرای غریبی است ابتلا...
ماجرای غریبی است تلخ اما دلربا...

شب هایی هم هست که چشمهایت را
می بندی تا رد تازیانه فراق را بر تن روحت نبینی و می گذاری آرام آرام ابرهای خیال ذهنت را تصاحب کنند تا روی کویر صورتت باران ببارد...

و کسی چه می داند بعضی از ما برای یک شب زندگی کردن چند شبانه روز مُرده ایم...