آدم بدی شدم، دوست داشتن خودمو کنار گذاشتم. ورزش نمی کنم،

آدم بدی شدم، دوست داشتن خودمو کنار گذاشتم. ورزش نمی‌کنم، کارایی انجام می‌دم که نباید، کتاب نمی‌خونم، یکسره اندوهگین و افسرده‌م، با دوستام دیگه صحبت نمی‌کنم و حتی تمایلی به دیدن‌شون ندارم، خوشی‌های بزک‌شده‌ی لحظه‌ای ملت تو رسانه‌ها بدبختیم رو توی صورتم میکوبه٫ قدم نمی‌زنم، فیلم نمی‌بینم اما چیزای تکراری زیادیو نگاه می‌کنم، شبا به زور خوابم میبره و صبح‌ها مثل اجل معلق بدون اینکه خواب کافی داشته باشم بیدار میشم، مدام در حال بطالتم با اینکه دنیایی کار و فکر و هدف توی سرم چرخ می‌خورن .علاقه‌ام به تجربه‌های جدید کمرنگ شده و از معدود لذت‌هایی که تو این زندگی برامون گذاشتن باقی بمونه هم لذت نمی‌برم. گمونم واقعا برای تغییر، نیاز به فروپاشی اساسی دارم.

ببخشید طولانی شد-