نـکند راه را اشتباه میـرویــم ،

نـکند راه را اشتباه میـرویــم ،
در سـه راهـی" مـومـن مسلمـان" و "مسلمـان " و" مومـن" چسبیـدیــم ،
به خیــابان "مسلمـانی"
به خیــال اینکه صـراط مستقیــم جنـت همیــن اســـت ،

ﻣﺴـﻠﻤﺎن آن اســت ،
که ﺑــﺮﺍﯼِ ﻧﺰﺩﯾﮑـﺘﺮ ﺷــﺪﻥ به "خــدا "،
''شعور حسیــنی '' را به ''شور حسینی '' ترجیـح میدهـد،
نه اینــکه شور حســینی نباید باشد؛
نـه ،
شور باشــد اما توام با شعــورش باشد،

ﺧﺪﺍﯼِ ﻣا ﻫﻤــﻪ ﺟﺎ ﻫﺴــﺖ ،
ﮐﻨﺎﺭِ ﺗﻤﺎﻡِ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾمــان ،
ﮐﻨﺎﺭِ ﺗﻤﺎﻡِ ﺑﻐــﺾ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾمان ،

ﻣﻦ ﺧــﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼِ ﮐﻮﺩﮎِ ﺑﯽ ﭘﻨــﺎﻩ،
ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼِ ﻣــﺎدر میبینم،

ﻣﻦ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﯽ میـــبینم
ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺁﻫﺴــﺘﻪ میگوید : عــمو ﻓﺎﻝ میخرﯼ؟
ﻭ ﻣﻦ میگــوﯾﻢ : ﺑﻪ ﺷﺮﻁِ ﺍﯾـ.ﻨﮑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﺍی من ﻓﺎﻝ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯽ ﻭ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽﺧــﻨﺪﺩ .

ﻣﻦ ﺳﺮِ ﺳــﺠﺎﺩﻩ ﯼ ﻣﺎﺩﺭم ﻣﯽﻧــﺸﯿﻨﻢ
ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺣــﺮﻑ میزﻧﻢ، ﺫﮐــﺮ میــگوﯾﻢ؛ ﻏﺮ میــزﻧﻢ، ﮔﻼﯾﻪ میکنــم ﻭ ﺍﻭ میشنــوﺩ ،

ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤـﺎﻧﻢ
ﻭ ﺧــﺪﺍﯼِ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ،
همه را یکسان دوست بـــدار ،
اما تنها فقـط فقـط یک نفر را به قلبــت راه بــده ،

ﻣﻦ ﻣﺴـﻠﻤﺎﻧﻢ
ﺍﻣﺎ ؛ ﺭﻭﺯﻩ میگیرﻡ
ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﺳﮑﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﻧﺎﺳﺰﺍﻫﺎ
ﮔﺸﻨﻪ نمیـمانم ،
ﻣﮕﺮ اینکه ﺩﻟﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ سیر کرده باشـــم ،

ﻣﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﺟﺎﯾﺰ میدﺍﻧﻢ ﮐﻪ
ﺧﺎﻧﻪﺍﻡ ﭘﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﺍﺯ ﻋﺸــﻖ ،
ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﺤـــﺒﺖ،
ﻭ ﺩﻟـــﻢ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺧـــﻮﺑﯽ ،

حال کسـانی هستنـد ،
هر روز چـند جمـله از کـافـکا و صادق هـدایتـی و ایـت الله بهجــت حفظ میـکننـد برای روز مبـادا ،
که یـک وقـت زبانـم لال کم نیـارن ،

ولی از کنـار یـک فــقـیر ومحتاج که میـگذرند ،
چشـم و قلب هایشان خــاموش میشــود ،

مسلمـان واقعـی آن اســت ،
کـه هـم عـاشق خـدا باشــد و هم مخلـوقات خــدا ،
عـاشق در و دیـوار خـلقـت هم می شـود ،
همـه برایـش عـزیز می شـوند ،

لعـنت بر مـن که اسـم مســلمان را بر خـود یدک میـکشم ،
امـا قلبــم از سنــگ اســـت ،
و خـالی از هـر عـاطفـه ای ،
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
انــــسانــم آرزو نیســـت ،
رویــائیســـت ،
رویــایی دســت نیــافتنــی ،
#بــی_عــدالـــتی