گریه کن

پنج ساله بودم که مات تصویر تشییع جنازه آقا روح الله دست میکشیدم به شیشه تلویزیون...
تو شاید چیزی به یادت نباشد...
من اما با آقا روح الله بزرگ شدم در تنهایی های کودکانه ام...
تمام عکسهایش را از اول کتابها میچیدم و میچسباندم به دفتر خاطراتم...
هنوز هم یادم هست:
امید من به شما دبستانی هاست...
بزرگتر که شدم هرجا توی دوراهی زندگی و انتخاب ماندم، آقا روح الله راه را نشانم داد...
این را تو نمیدانستی...
هر اندازه رابطه تو و حسین (ع) برای من عجیب بود و حیرت انگیز، رابطه من و امام (ره) برای تو تعریف نشده...
و امشب، شب نیمه خرداد است...
و من هر اندازه دلتنگ تو هستم، بی اندازه دلتنگ چهره مهربان اما مصمم امام...
چقدر به بودنتان نیاز دارم در این روزهایی که سختی و خستگی از حجم شانه هایم سر رفته و هر روز مویی به موهای سفیدم اضافه میکند...
کاش بودی یارجان!
بعضی غمها را آدم تنهایی نمیتواند بگرید...
#آقا_روح_الله