هرچند عمر در غم و حرمان گذاشتم

هرچند عمر در غم و حرمان گذاشتم
هرگز دل از محبت ِ او برنداشتم
جان و دل است هیمه‌ آن آتشی که من
همت به زنده داشتنش برگماشتم
در داو ِ عشق دست ِ تهی عذر مرد نیست
من از میان ِ مدعیان جان گذاشتم
در خاک و خون میان ِ علم‌های سرنگون
با رایت ِ وفای تو سر برفَراشتم
بیرون ز هرچه صورت ِ بیداریست و خواب
نقشی که از خیال ِ تو در دل نگاشتم
بی حاصل ست فرصت ِ فصل ِ سیاهکار
سرسبز باد بذر ِ امیدی که کاشتم
عشقی به دست کردم و چون سایه در رهش
صد ره سرم زدند و ز سر پای داشتم.


هوشنگ ابتهاج

📕