دیدی بعد از مدتی وقتی دوباره به اون عشق پاک و داغی که یه

دیدی بعد از مدتی وقتی دوباره به اون عشق پاک و داغی که یه زمانی به یه نفر داشتی فکر میکنی و میفهمی دیگه همه چی برات سرد شده و بی معنی؟ یه آرامش خاصیه. آروم لبخند میزنی و به دیوونگیهای اون وقتای خودت میخندی.
فقط خواستم بگم اونی که دوستت داشته هم الان دیگه وقتی بهت فکر میکنه همین حال رو داره. این قانون اسمش قانون "سرمای متقابل" هست که البته در بعضی نسخه ها هم به صورت " گذر زمان" ازش اسم برده شده ، قانون زشتیه که شامل حال روابط عاطفی همه ما میشه، تقریبا همه ما.
یکی از بدترین شکلهای این قانون میدونی کجاست؟ اونجا که دو نفر زیر یه سقفن، توی یه تختخواب، بدن به بدن، لب به لب، تن به تن. اما هرم داغ عطشی که یه وقتی این دوتا منِ آسیب پذیر شکننده رو تبدیل می کرد به یه مای قشنگ بزرگ، دیگه خاموش شده. همدیگه رو می نوشن هنوز، اما نه به شوق شراب، که برای رفع تشنگی و از بی آبی نمردن. تا کی کشف کنن که این چشمه مسموم شده و همون هم نوشی موقت هم تموم بشه. تا کی هرکدوم چشمه های جدید کشف کنن.
گفتم این قانون شامل حال همه ما میشه؟ شاید هم نمیشه. یعنی خدا کنه نشه. شامل حال من که نمیشه، چون همون طور که بالاتر براتون گفتم اونی که من دوستش دارم اصلا به من فکر نمیکنه. شامل حال توی به یار رسیده هم نمیشه، اگه شب که میخوابی بدونی چقدر خوشبختی که آخرین چیزی که قبل از خواب می بینی صورت کسیه که دوستش داری، و صبح که بیدار میشی بدونی چقدر خوشبختی که اولین چیزی که می بینی صورت کسیه که دوستش داری. نمی دونی که. یه عالمه آدم توی این دنیا هستن که دارن برای یه ثانیه دوباره دیدن صورت یارشون پرپر میشن.
خلاصه تا ساغرت پر است، بنوشان و نوش کن. و ساغر علاقه رو همیشه پر نگه دار.
همین.