ناودان ها شرشر باران بی صبری ست

ناودان‌ها شرشر باران بی‌ صبری ست
آسمان بی ‌حوصله، حجمِ هوا ابری ست
کفش‌هایی منتظر در چارچوب در
کوله‌ باری مختصر لبریز بی صبری ست
پشت شیشه می‌تپد پیشانی یک مرد
در تب دردی که مثل زندگی جبری ست
و سرانگشتی به روی شیشه‌های مات
بار دیگر می‌نویسد: «خانه‌ام ابری ست»