چه دنیای عجیبیه!

چه دنیای عجیبیه!
ما بخاطر یه دنیای فانی و پوچ چه ها که نکردیم...!
توی این دنیا چه ها که نکشیدیم
چه جمله‌ هایی که ما رو کشتن ولی لبخند زدیم و رد شدیم...
چه شبایی که پیر شدیم و نایی برای زندگی کردنِ فردا رو نداشتیم...
من، چه چیزایی رو تجربه کردم تا شدم اینی که الان هستم! وقتی از مسیری که من توش با درد ها کنار اومدم و با وجود زخم زبون‌ها لبخند زدم و رد شدم و تو حتی از کنارشم عبور نکردی، حق نداری هر چی که به زبونت آوردی به من بگی یا قضاوتم کنی!
بدونِ شک کسی جای من نیست و منم جای یکی دیگه نیستم!
وقتی همه‌مون یه نقص‌هایی داریم و همه‌مون کلی مشکلات رو پشت سر گذاشتیم، پس چرا همدیگر رو قضاوت می‌کنیم؟...
دلیلش فقط خودمونیم!
اگه اینقدری که این دنیا ارزش نداشت بهش ارزش نمی‌دادیم دنیا جای بهتری میشد:/
قضاوت شدیم...
توهین کردن...
زخم زبون زدن...
خیلی هاشون مانع آرزوهای قشنگ و ناچیزمون شدن...
مگه آرزوهای ما چش بود؟
دلمون خونه بیشتر از اینکه تو رگامون خون باشه!
یک بار زندگی کردیم و صد بار مُردیم...
خدا ما رو انسان خلق کرد ولی ما انسانیت بلد نبودیم:/
بنده بودیم و بندگی نکردیم... .
چه دنیای عجیبیه...
کاری کردن که من الان میگم... دنیا خیلی وقته که دیگه قشنگ نیست!
اگه یه روز تموم آدم‌های روی زمین این حرفم رو درک کردن، بدون شک دنیامون جای بهتری میشه.
این حرفم حقیقت محضه...