قسمت غم انگیز تنهایی،«بی پناهی» است.

قسمت غم انگیز تنهایی،«بی پناهی» است.
این که یک شب ، یک روز یک جایی دلت بخواهد از نمع دردهای دنیا پناه ببری به آغوشی، نوازشی، گفتگویی ،درست میشود ، بوسه ای، حضوری ، دیداری و هیچکس هیچ جای جهانت نباشد.
باز دنیا و ادمهای بیفتد روی شانه های نحیفت ، به هر طرف که نگاه کنی ایه های عذاب به سمتت دوان باشد، پناه همه باشی به قدر بضاعت دلت ، عالم و آدم را مراقبت کنی و کسی نباشد که بارت را از شانه ات بردارد.
تنهایی چقدر ، بی پناهی ، است....