سحر بود! ایستاده بودم روبروی پنجره و به آسمان زل زده بودم

سحر بود! ایستاده بودم روبروی پنجره و به آسمان زل زده بودم.
ذهنم دو دو میزد دنبال یک جمله، یک راه، یک راه حل درست.
اما با خودم گفتم الآن وقت این چیزها نیست! رهایش کردم و صحیفه را گشودم و دعای «مکارم اخلاق» را جرعه جرعه خواندم.

• دیدم این دعا از همان اول به خواستنِ ناب ترین ظرفیتها و نیتها و رفتارها دارد میگذرد، نه از «مرا ببخش» و «خطا کردم» خبری هست، نه از شکر نعمتها!

※تازه این دوزاری کج من، تکانی خورد و رفت سرجایش نشست!
وقتی آدم میرسد به طلب، دیگر از گذشته حرف نمیزند که! برایش تمام می‌شود همه آنچه گذشته بود...
رسیده به آنجا که میخواهد باشد، که جلو برود، دیگر برای بهتر بودن وکاملتر شدن دعا میکند و این یعنی گذشته خرابم را هم من میدانم هم تو...
بی خیالِ آنچه گذشت، آینده ام را درست کن. آینده ای که بی نهایت است و تمام نمیشود!


✘ این جواب سوال من بود، نه؟
با خودم گفتم: بعضی وقتها شاید لازم است یکی آنقدر یک خطا را تکرار کند، تا قبح آن خطا را بفهمد، تا از آن بیزار شود.
نمیدانم واقعاً، شاید برای همین هم هست که ربوبیت خدا ربوبیت بی کلام است!
بازی میکند با بنده اش انگار!
گوشش را برای خطایی میکشد و بی صدا تنبیهش میکند، ولی اگر میلش باز به همان خطا بود راه را برای رفتنش باز میگذارد که برود!
آخر این بنده هنوز بدش نیامده از این گناه،
و طهارت، مقام «بیزاری از خطا در قلب» است.


• با خودم گفتم وقت آن رسیده که سکوت کنی و دست و پا نزنی!
تا قلب قیمت چیزی را نشناسد، حفظ حرمت و نگهداری‌اش ممکن نیست! اگر هم دست و پا بزند تا چیزی درست شود، اداست! واقعی نیست! فقط صرفاً برای از کف ندادن نعمت است.

• آرام شدم و انگار چیزی از وجودم کنده شد.
وقت آن بود که اصل سرمایه را بدهم دست خدا و آرام بگیرم و اعتماد کنم به آنکه دارد دعاهایم را می‌شنود و مربی‌گری اش صدا ندارد!

※ ولی من می‌فهمیدم اینرا:
«که تمام مقصود خدا همین بود که بفهمم باید این مدلِ دقیق تربیتی را خوب یاد بگیرم؛ همین.»

#آسمان_لاجوردی
#عرض_ارادت
#لیلةالرغائب
#فکر_و_ذکر
#نورااا_سادات
#