مار فرعون

برای آزمایش مار شکری به طور معمول از سدیم بی کربنات (جوش شیرین) و شکر استفاده می شود.

پس از روشن شدن، هر دو آتش‌بازی دود تولید کرده و خاکستری به شکل ستون در حال رشد و شبیه به مار شکل می گیرد. خاکسترهای حاصل از این واکنش روی زمین باقی مانده و هیچ جرقه، شعله، پرتابه یا صدایی ایجاد نمی شود.

1574941_557
مار فرعون
مار فرعون جذابیت ظاهری بیشتری دارد، اما به دلیل ایجاد بخار سمی جیوه و دیگر ترکیبات مرتبط با این فلز، انجام آن به اقدامات احتیاطی بیشتری نسبت به مار شکری نیاز دارد.

این واکنش توسط فردریش ویلر در سال 1821، بلافاصله پس از نخستین سنتز جیوه تیوسیانات، کشف شد. برای مدتی یک محصول آتش‌بازی به نام Pharaoschlangen در آلمان برای عموم در دسترس بود، اما پس از کشف خواص سمی آن به واسطه مرگ چند کودک که به اشتباه ماده جامد حاصل از اشتعال را مصرف کرده بودند، ممنوع شد.

آزمایش مار فرعون باید در حضور هود تخلیه بخار انجام شود زیرا تمام ترکیبات جیوه خطرناک هستند.

پس از احتراق، جیوه (II) تیوسیانات به جیوه (II) سولفید، کربن دی‌سولفید و کربن نیترید تبدیل می شود. کربن نیترید گرافیتی، یک ماده جامد زرد کمرنگ، جز اصلی خاکستر را تشکیل می دهد.

کربن دی سولفید به کربن دی اکسید و سولفور (IV) اکسید مشتعل می شود.

در حالی که کربن نیترید به گاز نیتروژن و دی سیان تجزیه خواهد شد.

هنگامی که جیوه (II) سولفید با اکسیژن واکنش می دهد، بخار جیوه خاکستری و سولفور دی اکسید را تشکیل خواهد داد. اگر واکنش درون یک مخزن انجام شود، لایه ای خاکستری از پوشش جیوه روی سطح داخلی آن مشاهده می شود.