و خداوند عشق را آفرید،

و خداوند عشق را آفرید،
برای لمسِ احساس یک دوست داشتن،
برای اطمینان همیشگی یک خیال،
برای آنکه جایِ پایِ یک آرامش از
زندگیمان پاک نشود.
عشق با وفاداری و صبوری ست که
معنا می یابد،در پیش روی هر عشقی
باید گذشت های بسیاری به خرج داد،
پیمان های محکمی به دل بست،
دشواری های پرنشیبی را با چشم ها
نظاره گر بود و فراموشی های
طولانی را به ذهن خاطرنشان کرد.

گاهی اوقات هم عشق،
درس های پرمشقت و هزینه های
بسیار سنگینی به بار می آورد که در
آخر به تجربه ای بزرگ ختم میشود.
خاصیت عشق همین است باید
گریه های بلندِ زیادی را متحمل شد
و غرور های بیشماری را زیر پا گذاشت.

و خداوند عشق را آفرید تا بیادمان
بیاندازد عشقِ واقعی همان است
که نه پنهان کردنی ست و نه از یاد بردنی . . .