عاشقانه های شبنم

رفتی و با رفتنت  تاب و توانم برده ای
زنده ام اما امید از مرغ جانم برده ای

آمدم تا لقمه لقمه  عشق مهمانت کنم
سفره ی دل تا گشودم آب و نانم برده ای
من که از هر در سخن گفتم؛ تو آرامم کنی
از چنین با پای خود تا آنچنانم  برده ای
زردی روی مرا دیدی خزانم کردی و
کاسه کاسه  خون ز اشک ارغوانم برده‌ای
من که ارزان خویش را در پای عشقت ریختم
از چه جرعه جرعه از رطل گرانم برده ای
ذره ذره دور خورشیدت طوافم  دادی و
روی دوش بادها  نام و نشانم برده ای