‍ ‍ وقتی نیستی

‍ ‍ وقتی نیستی
جهان به سکوت می ماند
انگار پرنده ها آوازشان لب خوانی ست
و آفتاب
جان سرد مرا افاقه نمی کند
ابرها غمگین اند
شر شر باران به تن درختان نمی چسبد
و جنگل تراژدی عجیبی ست
وقتی نیستی
شب سیاره هایش را بغل نمی کند
ماه زخمیست
ستاره ها گزینه ای مجهولند
و من
شوره زاری غمگینم
که گیاهان پژمرده در من سقط می شوند
آه وقتی نیستی
تله کابین ها خسته از مناظر دورند
و شهر به سختی
سر پا می ایستد
پروانه ها از باغ های آرزو خبر نمی آورند
اطلسی ها به لباس های بومی
دل نمی بندند
و اعتراف می کنم
حنایی گیسوانم خیال انگیز نیست.