عاشقانه های شبنم درکنار زندگیم

وقت را گم می کنم وقتی که صحبت می کنی
با کلامت روح می بخشی، طبابت می کنی
میزنی لب را به آب و آب شربت می شود
با لب قندت جهان را غرق نعمت می کنی
بس که نازی هر چه می پوشی همان مد می شود
این چنین بر چهره ی شهرت حکومت می کنی
گونه هایت چال دار و گیسوانت چتری است
حدّ زیباتر شدن را بی نهایت می کنی
این چنین زیبا نباش ای ماه شهرآشوب من
می روی از خانه بیرون و قیامت می کنی
چشم ها را بیمه از زیبایی ات بی فایده ست
بیمه را وادار به رفع خسارت می کنی