تا حالا به خودکشی نهنگ ها فکر کردی؟ می گن اونا با اون جثه

تا حالا به خودکشی نهنگ‌ها فکر کردی؟ می‌گن اونا با اون جثه‌های غول‌ پیکرشون با این‌که قلبشون چند برابر قلب ماست وقتی از زندگی خسته می‌شن از آب‌های عمیق فاصله می‌گیرن و به قصد خودکشی خودشون رو به ساحل می‌رسونن تا از شر زندگی خلاص بشن و حتی اگه اونا رو به دریا برگردونی باز به ساحل برمی‌گردن.
با این‌که مثل ما عمیق و دردناک زندگی رو تجربه نمی‌کنن، رنج نمی‌برن و به اندازه ما درک درستی از تنهایی ندارن ولی باز رنج زندگی، تکرار و بیهودگی اونا رو به خودکشی وادار می‌کنه.
می‌دونی منظورم از این حرفا چیه؟
می‌خوام بگم تنها موجودی که می‌تونه همزمان عشق، تنهایی و رنج زندگی رو تحمل کنه و همچنان امیدوار باشه انسانه؛ فقط انسان می‌تونه عشق رو تو تباهی تحمل کنه. تو رویای یه آغوش غرق بشه با این‌که مجبوره فراموشش کنه.
زندگی کنه با این‌که خیلی وقته با نگاهی، حرفی، لبخندی کشته شده.
انسان تمام عیار رنج است بی آنکه برای تعریف این رنج نیازی به کلمه باشد.