جاے بعضیا هیچوقت پُر نمیشه.

جاے بعضیا هیچوقت پُر نمیشه.
براے بعضی‌ از ما یه جایِ خالے هست که نه میخواییم و نه میتونیم پُرش کنیم.
اون جایِ خالی، مالِ کسیه که یه زمانے وجودش بخشے از زندگے و قلب ما بود.
بعد از رفتنِ اون یه نفر، یه جاے خالے می‌مونه؛ یه جاے خالے که با هیچے پر نمی‌شه.
آدماے زیادے میان و میرن اما اون جاے خالے همیشه خالیه.
می‌خندیم، جاے خالیش حس میشه.
گریه می‌کنیم، جایِ خالیش حس میشه.
بزرگ می‌شیم، زمان میگذره، بازم اون جایِ خالے حس میشه.
قسمت بَدِ ماجرا اونجاست که حتے اگه اونے که رفته هم برگرده دیگه نمی‌تونه اون جاے خالے رو پُر کنه.
توے مدتے که اون رفته بود، غماے زیادے میاد سراغ آدم.
شبایے که با گریه سر میشن. روزایے که با بغضِ تویِ گلو به شب میرسن.
لحظاتے که قلبت از نبودن اون آدم تیکه تیکه میشه.
انگار که یه تیکه از وجودت براے همیشه از بین رفته باشه.
میدونی؛ بعضیا نباید برن، بعضیا نباید تلخیِ جایِ خالیشونو به آدم بچشونن.
که وقتے رفت و جاے خالیش رو حس کردیم، حتے اگه برگرده تا آخر عمر هم موندگار بشه، اون تلخیِ جاے خالیش که یه مدت حس کردیم رو هیچوقت نمیتونیم فراموش کنیم.