ما چند نفر بودیم

ما چند نفر بودیم
که با یک گلوله کشته شدیم
گلوله‌ای که هرگز شلیک نشد

آه، بیابان بی‌پایان
وقتی که دست
در گردنِ این تنهایی غریب می‌اندازم
حتی دلم برای دشمنانم تنگ می‌شود

کاش لااقل
کسی مرا نشانه بگیرد

وقتی تو نیستی
تا میز را در انتهای کافه نشانت دهم
وقتی پرنده تنها پنج حرف الفباست
و پنجره
از دیوار پاسیو دورتر نمی‌رود
می‌توانم بنشینم
و آرام آرام
انگشت اشاره‌ام را ببُرم...
# بیادتم رفیق♥️