تو نمی دانی آدمی که از بیرون می بینی،

تو نمی‌دانی آدمی که از بیرون می‌بینی،
دارد از درون چه رنجی می‌کشد.
تو نمی‌دانی دارد با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند
و چه سختی‌های عمیقی از سر گذرانده
و چقدر بریده و ترسیده و خسته‌ ست.
تو نمی‌دانی چندبار تا لبه‌ی پرتگاه ناامیدی مطلق رسیده و بازگشته.
تو نمی‌دانی چه ابرهای تیره‌ی اندوهی فضای آسمان دلش را گرفته و تاریک کرده.
تو از شرایط زندگی آدم مقابلت چه می‌دانی؟ می‌دانی دارد چطور تقلا می‌کند که لبخند بزند
و با چه مکافاتی روی پاهاش ایستاده؟
چقدر بی‌مهری دیده و چندبار ظرف اعتمادش را با بی‌رحمیِ تمام شکسته‌اند؟
تو از زندگی آدم مقابلت هیچ نمی‌دانی
و اینقدر راحت برای جهانش اندوه می‌تراشی
و به دلش تردید می‌پاشی و قضاوتش می‌کنی؟
مرهم اگر نیستی،
زخم روی زخم نباش
و به زخم‌های نادیده‌ی کسی نمک نپاش.
آدم‌ها خسته‌اند و هرکس در میدان نبردی ناعادلانه، با دردهای جهانِ خودش تنهاست !


💙💫