استوری یکی از دوستانم من رو یاد این آیه انداخت ... لزوما

استوری یکی از دوستانم من رو یاد این آیه انداخت ... لزوما نه بخاطر مسلمان بودنم که فقط اسم مسلمان رو یدک میکشم و شرمنده ی خدامم...
فطرت ما انسانها اینه ... در تنگناها ،، در اوج سختیها ،، تو اون لحظه هایی که شاید بشه اسمشو گذاشت لحظه ی مبادا ،، که باید یه چیزی باشه که بشه دووم اورد که بشه ازش امید ساخت که بشه دل رو بهش خوش کرد و پشت رو محکم ،، غیر از خدایی که همه چی تحت امر اوست کی میتونه آروممون کنه ....
کاش با خدا حرف بزنیم .. همیشه .. حتی اگر بهش اعتقاد نداریم .. چون اون خداست و به حرف همه ی بنده هاش گوش میده ..
کاش دردا و غمامون رو فقط به خدا بگیم و امیدمون از بقیه قطع باشه .. کاش فقط از خدا کمک بخوایم...
اینا شعار نیست .. اصله ..قاعدست .. هدفه ...

پ.ن: ممنون از دوست عزیزی که با استوری قشنگش این حال خوب رو تو این لحظات بهم هدیه کرد ...