عاشقانه های شبنم

‍ سالهاست ..
بی پروبالی ام   نشسته
بر ایوان  تنهایی 
آسمان بختم ابر عقیمی ست
که لمیده بر اقلیم خشکیده
و ضجه هایش بیت پایان  خنده های منست
در برهوتی که ردپای زمخت  طوفانش  می لنگد
دست اجل اوج می گیرد تا  حاشا کند زندگانیم...