آموختم که هیچ دارویی،

آموختم که هیچ دارویی،
نمی‌تواند همچون «اُمید»
آدمی را ایستاده نگه دارد!

آموختم که در همه حال و همه وقت
باید عشق ورزید،
حتی در زمان خستگی، بیماری و یاس!

آموختم که جنگیدن همیشگی برای
نداشته ها چشم‌ها را به روی
داشته‌هایمان می‌بندد...

گاهی باید با خیالی آسوده زندگی کرد،
رها از هر نبردی و شکستی...
آموختم که هیچ دارویی،
نمی‌تواند همچون «امید» آدمی را
زنده نگه داشته باشد،
زندگی بیاورد، عشق ببخشد...