"میشه برق اتاق روشن باشه؟! آخه من تو تاریکی خوابم نمی بره

"میشه برق اتاق روشن باشه؟! آخه من تو تاریکی خوابم نمی بره، از تاریکی می‌ترسم"
چشماش رو دوخته بود به لب‌هام که بگم آره، میشه برق اتاق روشن باشه... دستم رو بردم لای موهاش و پیشونی بدون خطش رو بوسیدم. دراز کشیدیم و زیر نور لامپ خوابیدیم. خوابیدیم نه، خوابید. چون من همون آدمی بودم که تمام زندگیم با چشم بند می‌خوابیدم و با کوچک‌ترین نوری خواب از سرم می‌پرید. تا صبح به پهلو دراز کشیدم و پلک چشماش رو دیدم. کرکره‌ی بسته‌ای که وقتی باز می‌شد دنیام رو داخلش می‌دیدم. اولین شبی بود که کنارم خوابید، اولین شبی بود که کنارش تا صبح بیدار موندم‌. از اون شب دیگه هیچ شبی چراغ اتاق خوابم شب‌ها خاموش نشد. کم کم عادت کردم به زیر نور خوابیدن. باور کردنش سخته ولی من عادت کردم به عادتش... دیگه هیچ وقت تو تاریکی خوابم نبرد، حتی وقتی سال‌ها از رفتنش گذشته بود من زیر نور می‌خوابیدم. می‌دونی چیه آدم عادت میکنه به عادت‌های کسی که دوسش داره، انقدر که حتی وقتی رفت اون عادت‌ها میشه یادگار بودنش... حالا من پر از عادت‌هایی هستم که برای خودم نیست. یادگاری مهمون‌هایی هست که اومدن تو زندگیم و رفتن. که تغییرم دادن و رفتن... انقدر که دیگه یادم نمیاد عادت‌های خودم‌چی بوده. امشب هیچ نوری تو این اتاق نیست. دوست دارم برگردم به عادت‌های خودم حتی اگه یه عمر شب‌ها تا صبح خوابم نبره...
:]

#خاص