عاشقانه های شبنم

انــقَـــدر  غـــم  دیــده ام  از  روزگـــارِ نـابــکـار
مُـردَنــم  شــد  آرزو ، نـفریـن بر  ایــن روزگـــار
از غـــم ایــام خـود  آتــش  به  دل دارم هنـــوز
سـوخـــتم چــون شمــعی و در انـزوا وُ آشــکار
طـعم  زَهـری مـی‌دهـد  این  زنـدگـانی کـام مـن
بس که در خلوت سرایم مانده ام چشم انـتظار
نا به سامان آن همه عمرم در این گیتی گذشـت
بـی قـراری  شــد نصـیـبم  ، نـالـم از این کِردگار
دیگر این پشتم خَمید از دردِ بی درمان خویـش
آه در  دل دارم و  ،،،  افـسوس هـای بـی شُــمار
در  رهِ یارِ  عــزیــزی خــورده ام   غَـــم  ها ولی
کـو عزیـزی کـه شَوّد  در لحـظه هـایـم غم گُسار
یــار اگـر نـامـهربـانی کـرد و  پنــهانی  گــذشـت
راســخم در عـزم خود شعری سُرایم  وصف یار
گـر چـه  دیـگر نا  امـیدم  از  جـهان  هسـتی ام
آرزو   دارم   بــه  پـایـان آیـد ایـن  شـبهای  تـار