عاشقانه های شبنم

کم سـو شـده چشمان سـیه بختِ  من  امشب
کان  هــاله ی  رُخســــاره ی  مـاهِ تو نـدیــدم
آغاز  شـــد ایــن  قصــه ی  دلتنــگی مــن باز
ایــن فاجعــه در هجــرت رخسـار  تو  دیــدم
پایان که نداشت این غـم  هجــران تو  در دل
تـا نقــش تو  را  در  دل غــم دیـده کشـیــدم
گفتــم که بکـــاهـد غمـی از  کـوه   غمــــم را
غافــل کـه  دوچندان  شد و  هرگز نرهیـــدم
از گُـلشــن و  گُلـگـشت  گُــذر کـردم و  آخــــر
در صبـــحِ سحـــر  بـر سـر کـوی تو  دمیـــدم
انقـــدر  به دنبــــال تـو  بــودم  به  مکـان ها
تا جامــه ی  تن  را   به  هــوای تــو دریـــدم
تو بی خبـر  از  آن  همه  شـب  تا به سـحرگه
خـونابـه  ز  هــر  دیــده  بــرای  تـو چــکـیدم
طـوفـان  زده ی  عشـق تو بودم  ولی اکنــون
آهسـته  نسیــمی کـه بـه  زلـف  تـو  وزیــــدم
دسـتی به  دعـا بـودم و  دسـتی  به تـوســـل
شاید  که  وصال آید و  من  بر  تو  رسیـــدم