مقایسهای میان پارسینو و سکایینو

✅ مقایسه‌ای میان « پارسی‌نو و سکایی‌نو »

زبان اوستی یا آسی یکی از مهم‌ترین بازماندگان زبان سکایی باستان و از شاخه « آلانی ِ سرمتی » است که در منطقه‌ای پهناور میان گرجستان و روسیه رواج دارد. نیاکان آس‌ها را در سده‌های میانه « آلان / الان » و در دوران باستان « سَرمَت » نامیده‌اند. این زبان با دیگر زبان‌های ایرانی شرقی، یعنی سغدی (یغنابی)، ختنی (پامیری)، خوارزمی، پشتو و... هم‌خانواده است

زبان آسی از تأثیر زبان فارسی به ‌دور مانده، ‌و بسیاری از ویژگی‌های زبانهای ایرانی باستان را نگه داشته است. این زبان دارای دو گویش است : گویش ایرونی در شرق و گویش دیگوری در غرب. گویش ایرونی بیشتر گسترش یافته، و ۷۵٪ آسها به آن سخن می‌گویند. این گویش پایه زبان ادبیِ آسی است. اما گویش دیگوری ویژگی‌های کهن این زبان را بیشتر حفظ کرده است

زبان آسی دارای ۷ مصوت و ۲۸ صامت است. هم اسم و هم فعل در این زبان صرف می‌شوند. اسم‌ها مفرد، جمع، نکره و معرفه دارند و در ۹ حالت صرف می‌شوند. کهن‌ترین اثر مکتوب به زبان آسی « سنگ‌نوشته زلِنچوک » به خط یونانی است که به ۹۴۱ میلادی تعلق دارد