من..

من..
نه آنقدر‌دلبرم..
که دل تمام شهر از صدایم بلرزد..
نه آنقدر موقر..
که یادم نرود دختر‌نباید بلند بلند بخندد..
نه آنقدر‌فیلسوف..
که راجع به کتاب های خوانده و نخوانده ام داد سخن‌بدهم..
نه آنقدربزرگ..
که بتوانم بجای شکلات ..
وقتی به کافه میرویم خانمانه قهوه سفارش بدهم..
نه آنقدر سیاستمدار..
ک لبخند ها و اشک هایم
به جا و به موقه سرو کله شان پیدا بشود!
من..بغض میکنم..گریه میکنم..شیطنت میکنم..بلند بلند می خندم و لبه ی جدول راه میروم و توی کافه شکلات می خورم و زندگی را ساده میگیرم ..
و خوب می دانم..
دخترهایی شبیه من..خاطره نخواهند شد..