نگذار زبان غزلم بست بماند

نگذار زبان غزلم بستہ بماند
حیف ازدل این بغض کہ نشکستہ بماند

تا کے بنشینم سر راهت و نیایے؟
تا کے بہ هوای تو دلم خستہ بماند؟

نبضم شده پژواک تپش های تو...بگذار
نبضم بہ تپش های تو وابستہ بماند

با چشم سیاهت دل پرهیزگر من
انگار محال است کہ وارستہ بماند

بگذار نگویم... نسرایم... ننویسم
بگذار کہ این مسئله سربستہ بماند

پیوستہ سرش گرم اشارات و نظر هاست
هیهات کہ ابروی تو پیوستہ بماند

تقدیر مرا از ازل این گونہ نوشتند:
همواره بہ گیسوی تو دلبستہ بماند