به من اشاره نکن

به من اشاره نکن
آن هم
آن قدر نا محسوس
که خودم هم نفهمم با منی
یا ادامه سایه ام
بر دیواری که نمی دانم.
از کی پشت سرم سبز شده
خود را به حماقت می زنم:
"حتما با من بود"
مثل تمام دخترکانی که پیش از من
در فکر تصاحب اشاره تو بودند
به دیوار تکیه داده بودند
تا کنار تو
به یاد آن چه ندارند
بیفتند.
.
اشاره نکن
من دیوانگی را دوست دارم
با این که می دانم
اشاره تو
بوی مرگ می دهد
ولی همچنان
لبخند می زنم
لبخند من
از سر حماقت نیست
از خستگی ست
.
اشاره لازم نیست
با اقتدار فرمان آتش بده.
جوخه منتظر فرمان توست
وبیشتر از همه من
نترس
من جان سخت تر از آنم
که تو فکر می کنی
و از پای هزار دیوار؛
زنده برخاسته ام
_____________________
نیلوفر لاری پور
از مجموعه ی "عسل و فروردین"