حال و روزم خوش نیست

حال و روزم خوش نیست 

قصه ام غمگین است

روزگاری ست که غم در دل من جا کرده است

و کسی هم هرگز 

                   گویی از کوچه ی تنهایی من رد نشده است

تا به گلدان ترک خورده ی دل 
                                
                   بر لب پنجره ی کلبه ی من آب دهد
           
             یا که دستی بکشد بر غبار دل این پنجره ها

                                     یا که "ها"یی بکند

زندگی هم که فراموشم کرد

در پس جاده ی عمر 

که بسی تاریک است

رد پایی هم نیست

آخر قصه ی من نزدیک است

روزگاری ست غریب

                    و به قول سهراب

                            قایقی باید ساخت 

                                دور باید شد از این خاک غریب.