بی تو هیچم، بی تو پوچم، غرق در آوارِ خویش

بی تو هیچم، بی تو پوچم، غرق در آوارِ خویش
بی تو می پوسم در این دنیای بی مقدار خویش
دوستت دارم عزیزم ، عشق ِ بی تکرار من
باش با من، تا نباشم ، خویشتن، تیمار خویش
شب به شب توی خیالات خودم بوسیدمت
هی تو را نوشیدمت همواره در افکار خویش
عشق را توی نگاه ِ عاشقم خواندی ولی
رفتی و من ماندم و این سینه ی غمبار خویش
عاشقی درد است و دنیایی پراز دیوانگی
می نویسم از غمش در دفتر اشعار خویش
درد بی درمان عزیزم خوب میدانی که چیست
درد بی درمان همین است اینکه باشی یار خویش