دریـا صــدا کـه می زنـدم وقت کـار نـیـســت

دریـا صــدا کـه می زنـدم وقت کـار نـیـســت
دیـگـر مرا به مشغـله ای اختیـار نـیـســت

پر می کـشم به جانـب هم بغـضِ هر شبم
آیـیـنـه ای کـه هیـچ زمانـش غـبار نـیـســت

دریـا و مـن چقـدر شبیـه ایم گـر چـه بـاز
مـن سخـت بیقـرارم و او بیقـرار نیسـت

با او چه خوب مے شود از حال خویش گفت
دریـا ڪه از اهـالـے ایـن روزگـار نیسـت

امشـب ولـے هـواے جـنـون مــوج میـزنـد
دریا سرش به هیچ سرے سازگار نیسـت

اے ڪـاش از تـو هیـچ نمے گفتمـش ببیـن
دریا هم این چنین ڪه منم بردبار نیست


محمد علے بهمنے