چتیدن، ریخت و پاش بیهوده کلمات است.

چتیدن، ریخت و پاش بیهوده کلمات است.
ابتذال واژگان.
مجال ِمضحک پیام‌های فله‌ای.
مبارک بادها و تعزیت بادها و تسلیت بادهای گروهی و بدون حضور.
پیامی که نه برای من است، نه برای توست که اساساً تهی از هر فردیتی است.
همه را مثل هم با یک واژه خطاب کردن و از همه افتضاح‌تر حضور مضحک ایموجی.
قرار است شکل ثابتی از قلب جای خالی تمام دوستت دارم‌های ناگفته را پر کند.
قرار است به جای آن قلب‌های نقاشی شده که گاهی هم تیری از آن می‌گذشت چند کاراکتر ثابت که یادگار هیچ کس نیست به ما حالی کند که قلبی در این میان می‌تپد.


چه کنیم؟ نمی‌دانم ...
باید خودمان را قدیمی تربیت کنیم.
گاهی پیشرفت یعنی بازگشتن به قدیم.
چیزهایی را باید همواره نامدرن نگاه داشت.
خاک بر تاریخ نسلی که نامه عاشقانه از آنها به یادگار نماند.
حیف از انبوه کلمات عاشقانه که در قحط مخاطب زاده نشده، مُرد!