غمگین نیستم ، نه .

غمگین نیستم ، نه .
رنجور یا مایوس یا حتی خسته هم نیستم .
فقط دیگر همه‌چیز را چنان که هست ، پذیرفته‌ام . حالا ایستاده‌ام در مسیر بادهای سرد ، در پایان تمام رویاها ، و از انقراض خودم لذت می‌برم .
دیدی ؟ عاقبت یاد گرفتم معاشرت با خودم را دوست بدارم .
حیف که برای همه‌چیز دیر شده‌است . . .


پ.ن: اما به یاد ماندنی ترین آدم‌ها در زندگیتان کسانی هستند که دوستتان داشته‌اند،
هنگامی که خیلی دوست داشتنی نبوده‌اید!