سال رو به پایان است،

سال رو به پایان است،
از بهاری به تابستانی
و به پائیزی و به زمستانی و حالا بهاری دیگر...
قدردانی کن،
قبل از هرکسی از خودت. از خودت که این یک سال را هم، خوب یا بد، پشت سر گذاشت و این مسیر چهارفصل را با تمام فراز و نشیبش، طاقت آورد و تسلیم نشد و زل زد در چشم‌های گستاخ جهان و ادامه داد.

از خودت قدردانی کن که جسور بود و شجاع بود و قوی...
از خودت قدردانی کن که خیلی مواقع و در خیلی شرایط که خیلی‌ها کم آوردند و امید نداشتند و ادامه ندادند، امید داشت و ایستاد و جنگید و پیروز شد.
از خودت قدردانی کن که تسلیمِ نبایدها و نمی‌شودها و قضاوت‌ها نشد، کفش‌های آهنینش را پوشید و در مقابل تندبادِ سهمگین روزگار ایستاد و با تمام توانش ایستادگی کرد.
از خودت قدردانی کن که زمین خورد اما برخاست، که اندوهگین شد، اما خودش را آرام کرد و در آغوش کشید و به بهبود رساند. که بهترین رفیق خودش بود و بزرگترین حامی، برای روزهایی که هیچ‌کس نبود! که هیچ‌کس را به هیچ‌کس نبود!
از خودت قدردانی کن و از تمام کسانی که تو را باور داشتند و هیچ چیز به اندازه‌ی باور، برای آدمی تکیه‌گاه نیست...

از خودت قدردانی کن و از تمام کسانی که تمام روزهای تلخ و شیرین گذشته را کنار تو بودند و حضورشان، فانوس‌های روشنی بود، در دلِ تاریکی‌های گاه‌گاهی که جهان تو را محاصره می‌کرد ...
💚💚💚💚💚