باورت نمیشود

باورت نمی‌شود
با همین انگشتانِ ظریفی که
بارها و بارها برای تو نوشته‌ام
چه مشت‌هایی که به دیوار اتاقم کوبیده‌ام

باورت نمی‌شود
همین چشم‌هایی که خیره و مات به تو می‌نگریست
چه شب‌ها که بی تو گریست...

باورت می‌شود تنهایی‌ام را؟!
لمس می‌کنی آوارگی‌ام را؟!
که بعد از تو
دلم پرسه می‌زند در خاطراتت
آن هم، شب‌ها!!

حال، دل من را صفت داده‌اند
«شب‌گرد تنها»